Kajakkers on the RIGHT SIDE!!!!

Paul loopt voorop de trap af en hij zwaait de deur van de ontbijtzaal open. 24 ogen kijken ons aan en wij zijn verrast bij het zien van zoveel Garda aan de ontbijttafel. De agenten slapen zes weken in het BenB vanwege de kwestie van de pijpleiding. Wij moeten er om lachen. Je zult maar activist zijn en 's morgens samen met de Garda eten die je dan later op de dag weer bekogelt.



We zijn alle drie wat gespannen voor wat er gaat komen vandaag. Dat komt niet door het weer maar door de dreiging van al die agenten die op de kant staan. Het schip de Solitaire wordt zwaar beschermd door twee marineschepen en politie boten. Nou ja, we zien wel wat er gebeurd. Als we de baai in langzaam in varen komt er een jetski langs on jakkeren. Na een paar minuten hoor ik op de marifoon direct een melding dat er een jetskiër in aantocht is. haha. Nou ik ben benieuwd...

Langzaam naderen we de eerste schepen, ze zijn oranje met blauw, dat moeten wel Nederlanders zijn van Boskalis. Ja hoor, het schip de Razende bol passeren we op ruime afstand. "Grappig": roept Paul,:"varen we toch nog een rondje bol vandaag". Als we dichterbij komen ontstaat er wat paniek op de marifoon: "Gardia, there are kajaks comming closer!!". "Yes, WE CAN SEE THEM, KAJAKS ON THE RIGHT SIDE!!!" "Gardia, are those three kajaks comming from the south?" "The're not activist, just friendly kajakers". Het is tijd om de marifoon er ook maar eens bij te pakken. Ik geeft de route door die we varen en waar we naar toe gaan en dat we geen slechte bedoelingen hebben. Daarna keert de rust weer terug. Als we langs een haventje varen is het blauw van de politie die naar ons zwaaien.

Door alle actie om ons heen van als die schepen missen we bijna het fantastische moment van wel 15 dolfijnen die voor ons uit het water springen. Wat een contrast met alles wat hier gebeurd! De rust keert weer helemaal terug als we de baai uit zijn en bij Kid Island van de rotsen en de natuur kunnen genieten wat een toestanden allemaal... De zeehonden liggen rustig op de rotsen en het onderwaterleven staat even stil als het met laag water op de rotsen bovenwater komt.

We eindigen de dag in Belderrig en kamperen op een grasveld dat bezaaid ligt met schapenkeutels en distels. Ach, we zijn wel wat gewend. Hoewel ik me altijd bedenk dat ik thuis niet zou gaan koken met allemaal poep op het aanrecht...

Voordat we in het haventje aan kwamen zijn we nog even langs een aantal rotsen en een grot gevaren. Een grot heeft altijd een bepaalde aantrekkingskracht. Het is aan de ene kant angstaanjagend door de lugubere geluiden van het water in de holtes, aan de andere kant heeft het ook iets moois. Later ontmoeten we een vrouw als we aan het kamperen zijn die het gruwelijke verhaal verteld dat juist in die grot drie mensen zijn omgekomen. Ze voeren met hun bootje heel ver de grot in toen de deining van het water hun nog verder duwde en ze er niet meer uit konden komen. Na drie dagen zijn ze door onderkoeling omgekomen. Vreselijk en ook gek dat wij juist ook daar naar binnen zijn gegaan..!!

Dag drie

Vanochtend hebben we een leuke verassing gekregen. Het leuke aan de zee is dat het onder water veel geheimen heeft. Het is laag water en het kiezelstrand is nu helemaal zichtbaar. Grote keien die bij aankomst onderwater lagen, liggen nu droog. Dat wordt nog een hele toer om de loodzware kajaks daar overheen te tillen. Vooral met de blaren die ik inmiddels op mijn handen heb. Johan had daar ook al last van en hoe dat komt is me een raadsel. Misschien door het zoutgehalte van het water?

De tocht gaat vandaag naar Belmullet. Dit plaatsje wordt doorsneden door een kanaal die twee sounds (water tussen twee eilanden) met elkaar verbind. Het varen is weer erg kalm en zo langzamer hand begin ik me wat zorgen te maken over de wens naar golven van 8 meter. Halverwege de tocht gaat het droogpak uit vanwege de warmte. De zee is kalm, wat een domme skepperij is dit...

Na een paar uurtjes varen komen we aan in Belmullet en gelukkig staat er water in het kanaal. Op zich is het een leuk kanaal maar door alle afvoerpijpen is de geur niet echt aangenaam. Aan het einde van het kanaal komen we in een haventje waar we op het trailerhellinkje uitstappen.

Na het vinden van een BenB en een aantal boodschappen komen Paul en Marian terug naar de kajaks. In het dorp vroeg een vrouw of Paul en Marian activisten zijn? Enigszins verbaasd door de vraag praten ze verder. De baai waar we morgen doorheen moeten varen is afgesloten door de autoriteiten vanwege de aanleg van een pijpleiding en de bouw van een gasbehandelstation. Tegenstanders voeren nu actie tegen de bouw, waaronder mensen in kajaks. Gelukkig is de politie (Garda) bereid om ons te helpen, we krijgen een telefoonnummer waar we ons op kunnen melden.

Die nacht slaap ik ondanks een blazende keukenventilator toch erg goed. Vanwege de drukte in het plaatsje is er nog maar één kamer vrij. Marian heeft de twee persoonskamer geboekt en ik biedt aan om op de grond te slapen. Uiteraard moet ik hier ook nog 35 euro voor betalen. Enfin, de douche is heerlijk en morgenochtend hebben we ook nog een ontbijt.

Tweede vaardag

Vandaag staat een route op het programma die tussen een aantal eilanden doorgaat. Van Claire Island varen we naar Dooniver Strand. Via Belnaglea en Bleannahooey door de Achill sound. Het waait iets, maar nog niet veel, als we bij de eerste sound naar binnen varen. Althans dat proberen we, want we hebben de stroming tegen. Via de keerstromingen lukt het toch om via het tweede eilandje uiteindelijk de echte sound binnen te varen. Het aardige is dat in het midden van het vaarwater een grote zandbank ligt die ik daar niet had verwacht. Toen was het nog grappig want na een uurtje varen wordt de zandbank steeds groter totdat de bank beeldvullend is en al het water weg is. Tsjeee, de hele sound staat droog!!

We wachten maar op het tij en gaan wat boodschappen halen. Omdat ik me gister wat heb laten verbranden in de zon koop maar een lekkere tube aftersun. Heerljik verkoelend op de huid. (Jammer dat ik toen nog niet doorhad dat de aftersun een aftertan had en mijn huid en vooral handen steeds oranjer werden, wat overigens wel weer bij mijn boot past!)

Het opkomende water heeft nog een verassing in petto. Daar waar het water de sound in loopt ligt een brug met een vrij nauwe opening. De trouwe lezertjes van mijn verhalen vermoeden al wat er aan de hand is. Een stroomversnelling in en achter de brug maakt het nog even extra spannend. We hebben stroom tegen en moeten onder de brug door. Via allemaal keertstroompjes, aanzuiging en andere technische stroom geintjes lukt het me om er doorheen te komen. Paul red het ook alleen Marian ziet het niet zitten om met haar zware boot vlak langs de brugpeiler te varen. Paul en ik varen weer terug om te overleggen wat we gaan doen. Met de stroom mee gaat het trouwens super snel en is het reuze leuk!. Na een mislukte poging met sleeplijnen beginnen Paul en ik allerlei technische oplossingen uit te vinden. Marian roept ons even tot de orde en zegt: “mannen, jullie zijn er nu al drie keer onderdoor gevaren…’Paul past in mijn boot”. “Als hij zijn boot nou onder de brug doorvaart en terug loopt over de brug en dan in mijn boot stapt dan hoeven we helemaal geen ingewikkelde dingen te doen!!”. “…….eeehhh, tsjeee Marian, wat slim!”. “Dat wij daar niet aan gedacht hebben”. Marian schatert het uit als ze onze beteuterde gezichten ziet: “Ja, slim hé en dat zonder ZVE of Instructeursdiploma, vrouwen logica!!!”, schatert ze nog een keer. Jaja, nou we praten nog wel een keertje Marian!!

Aan het einde van de dag zetten we de tentjes op de oever van een kiezelstrand. Gelukkig kunnen de tentjes op het gras staan en hoef ik mijn slaapmat niet om een paar keien heen te vouwen. Het uitzicht is prachtig en achter ons ligt een veenmeertje dat afwatert op het kiezelstrand. Na een tweede lange dag is het mooi geweest.

Eerste vaardag

De volgende ochtend kan ik pas echt zien waar ik ben, Ierland. Om mij heen zie ik heuvels met rotsen en gras. Er lopen koeien op het grasveld waar ik vannacht heb geslapen. Langs de weg staan her en der wat huizen aan het smalle pad.

In het haventje pak ik mijn boot alvast maar in en even later komen Paul en Marian ook al aanvaren. De kaarten, bussen energiedrank, reserve marifoonantenne, pakken spagetteria en beefburgers komen tevoorschijn uit de doos die ik voor hen mee heb genomen. Ongebruikte spullen verdwijnen juist weer in dezelfde doos want die mag ik weer mee terug nemen naar Nederland.

De eerste vaardag
Het is best spannend om de een stuk van de tocht rond Ierland mee te varen. De verhalen die ik de laatste weken heb gehoord over de 8 meter hoge deining en de clapotisgolven en enkele tidalraces geven toch een bepaalde spanning. Hoewel op de eerste dag het weer verre van ruig en woest is, geeft het een verwachting waar ik reuze naar uitkijk. Paul en ik keuvelen wat en Marian vaart iets verder voor ons. Vandaag varen we van Doonloughan naar Claire Island. Een afstand van 40 kilometer. Na 10 kilometer varen bespreken we de richting die we moeten varen. Door de heuvels vertekent het beeld en de afstand.

Paul heeft gister krabbenpoten gekregen van een visser en heeft ze gisteravond gebakken en opgegeten. “och, dat was echt zo heerlijk!”. "Je krijgt er zo weer zin in maar het is wel een gepruts die dingen". Zo af en toe krijgen ze wat vis op het water tijdens het varen. Helemaal als de vissers horen wat ze van plan zijn en waar ze vandaan komen wordt er meestal nog een extra weggegeven. Ook van andere mensen krijgen ze vaak groente, pasta's of ander eten. Heel spontaan allemaal.

Het water is kraak helder, omdat er geen wind staat vandaag en de deining tot 0 meter is teruggevallen zit ik wat grapjes te maken: “Nou, die haaien en die golven van 8 meter moet ik nog zien”. “Wacht maar mannetje”: roepen ze allebei. Ik ben benieuwd.


Op Claire Island staan de tentjes op een kampeerveldje aan het strand. Naast ons staat een clubje van 5 meiden en twee jongens met een hond. Omdat de midgets mij weer weten te vinden gaan maar opzoek naar een pub. In de ‘community house’ kunnen we vast wel een biertje krijgen.
Na een tijdje nippend aan een biertje begint een oude baas in eens een Iers folk lied te zingen en wordt iedereen stil. Het gaat over een levensverhaal van iemand die rijkdom brengt, althans dat vermoed ik omdat ik uit de tekst nog net de woorden:”brwing’ng them guld en brwing’g them silver” hoor.

Na twee biertjes gaat het lichtje al een beetje uit en besluiten we te gaan slapen. Althans, wij hadden dat idee. De dames en heren naast ons denken daar anders over en maken veel lawaai tot in de late uurtjes. Althans, dat schijnt want ik heb het niet gehoord. Op een bepaald moment dacht ik dat het regende op de tent...dat bleek de hond van het gezelschap te zijn.....

Doonloughan

Maandag 22 juni
Het is 6.30 in de ochtend. In het donkere ruim van het schip zie ik de eerste zonnestralen naar binnen schijnen als de boegdeur omhoog gaat. De start van een rit van Harwich naar Holyhead in Wales die ik in 6,5 uur moet zien af te leggen omdat daar de veerboot naar Ierland vertrekt.

De eerste kilometers is het weer wennen om aan de linkerkant van de weg te rijden. Na drie maanden in Nieuw-Zeeland aan de ‘verkeerde’ kant van de weg te hebben gereden went het al gelukkig weer snel. De rit gaat voorspoedig maar ik heb ik toch wel krap gepland. Met een korte pauze lukt het me om in 5 uur dwars door Engeland te komen.



Na een waarschuwingsbord over wegwerkzaamheden blijf ik maar even achter een vrachtwagen rijden. De vierbaansweg splitst zich in twee stroken en voor ik er erg in heb rij ik op een uitvoeger richting een stad waar ik niet naar toe wil. Verdorie, moet ook de chauffeur voor mij gedacht hebben want hij rijdt ook verkeerd. Via allemaal binnendoor weggetjes kom ik uiteindelijk weer op de snelweg uit vlak voor Holyhead. Dat zal ik bleven, vlak voor het eindpunt nog verkeerd rijden waardoor ik de boot mis. Gelukkig heb ik nog 50 minuten over als ik uiteindelijk door de douane ben en op de veerboot sta. Op weg naar Ierland.

In het donker zie ik her en der vuren branden. Volgens de traditie is het Fire-night een soort viering van het begin van de zomer die deze avond in heel Ierland wordt gevierd. Ik baan mij een weg over smalle wegen en langs duinen tot ik uiteindelijk in een vissershaventje beland. Het is nu 23.00 uur en ik ben erg dicht bij het eindpunt. Volgens een visser, die nog in het haventje zijn laatste spullen inlaad na een vistocht, ben ik dicht bij. Hij rijdt voor mij uit om de juiste weg aan te wijzen.

In de verte zie ik twee lampjes die dansen in de nacht. Eentje knippert de ander niet. Twee schimmen komen steeds dichterbij. Twee verweerde gedaantes komen naast de auto staan, gekleed in regenkleding en laarzen. "Hey daar is ie eindelijk": klinkt het. Gelukkig, ik heb de Ierland gangers gevonden. Na een hartelijke ontmoeting zetten we mijn tent op een grasveldje en drinken we een lauw biertje. "Goh, wat ruik jij lekker fris": roept Marian. Er hangt een typisch kajakgeurtje van outdoorkleding en ik zie twee strak afgetrainde kopkes die ook wel iets aan de magere kant zijn. Ze maken het goed en hebben nog steeds veel plezier.

Doonloughan, vlak bij Clifden aan de oostkust, blijkt toch een lastige plek te zijn om in te stappen. Paul en Marian hebben hun tent op het strand staan en daar kan ik met de auto niet komen. Maar goed, dat zien we morgen wel.